یه موقع اول کارته، یه موقع تازه کاری، یه موقع تو جو قرار گرفتی، یه موقع بچه‏ای.... خب اشکالی نداره. ولی اگه این طوری نیست زود بیا بیرون. زود از حالت آماتوری خارج شو.
میاد کامنت می‏ذاره که «وبلاگ خوبی داری و به من هم سر بزن و از اومدنت خوشحال می‏شم». وارد وبلاگش که می‏شی هزار تا پیغام و پسغام می‏ده و بعدش می‏پرسه اسمت چیه؟ و پس زمینه وبلاگ چه رنگی دوست داری؟ و شماره کفش پسر همسایه‏تون چنده؟ و انقلاب صنعتی در کدوم دوره اتفاق افتاده ... و بعد یهو صفحه شروع می‏کنه به لرزیدن و یه موجوداتی شروع می‏کنن دور موس چرخیدن و یهو از بالای وبلاگ برف و بارون هم راه می‏افته و یه بابانوئلی هم از توی کلاه خودش میاد بیرون و با لهجه‏ای که از حروف انگلیسی به سختی درست شده می‏گه: «شلام. به وبلاگ من خوش اومدی!».
بعد که یه نیگاه به سر تا پای وبلاگ می‏ندازی یه حرف حساب توش پیدا نمی‏شه. چند تا عکس عشقولانه‏ و نوشته‏های صد تا یه غاز و یه آهنگ زاغارت  و هزار تا چراغ و چشمک‏زن‏ توی سر تا پای وبلاگ و بقیه ماجرا...

البته این روزا از این وبلاگ‏ها کمتر توی دست و پامون پیدا می‏شه. یعنی جوگیری‏ هم برای خودش مدل‏های مختلف داره، بعضی فقط نرخشون عوض شده و الا همون‏هایی هستند که از اول بودند. اگه اون روز برای دو تا کامنت و بیست تا بازدید ذوق می‏کرد امروز ذوق کرده که رفتم توی پربازدید‏های دیروز پارسی بلاگ و صد و نود و بیست تا کامنت داشتم.

بابا! (با خودم هم هستم‏) تا کی می‏خوایم گیر این چیزا باشیم؟‏ به خدا فلسفه وجودی کامنت و آمار یه چیز دیگه‏ست. آمار وبلاگ چیزیه که قبل از کلاس گذاشتن و قیافه گرفتن و به رخ این و اون کشیدن و ادعای بهترین بودن، مال ارزیابی شخصی خودته، مال این که بفهمی توی مدتی که وبلاگ نوشتی چند نفر مشتری دائم نوشته‏هات شدند، چند نفر نوشته‏هات براشون ارزش داره، چند نفر براشون می‏صرفه وقتشون رو برای خوندن مطلبت صرف کنند. و الا آماری که با برنامه بالا بره و با کامنت‏های تبلیغاتی و لینک‏باکس‏های چنین و چنان (!) و کلمات کلیدی بی‏ربط و ...، به درد خود آدم هم نمی‏‏خوره چه برسه به گول زدن بقیه. چه برسه به بهترین شدن!

یه کم بیایم وبلاگ‏نویس بشیم. یه کم بیایم به فکر وقت دیگران باشیم. یه کم بیایم به شعور مخاطب احترام بذاریم. یه کم بیایم از آماتور بودن خارج شیم...